Rozdział osiemnasty

- Co to ma znaczyć?- zapytałam.- Klausa, nie wypuszczą? Ale dlaczego?
- Caroline, Klausa zatrzymano na razie na czterdzieści osiem godzin- odpowiedział Jason.- Wyjdzie w czwartek, jeżeli wszystko dobrze pójdzie.
- Co to znaczy "jak wszystko dobrze pójdzie"?- zapytałam.- Czy to znaczy, że Klaus może zostać zamknięty na dłużej?
- Caroline, uspokój się- poprosił.- Z wyników badań wynika, że Leila miała pod paznokciami naskórek Klausa, co przyznaję, bardzo go obciąża, ale przecież on nie zaprzeczył, że widział i pokłócił się z nią, więc żeby go oskarżyć potrzeba czegoś więcej.
- Czyli on wyjdzie, jeżeli oczywiście niczego nie znajdą- powiedziałam.- A czy...- przerwałam, ponieważ musiałam pobiec do łazienki.
- Caroline, wszystko w porządku?- zapytał Jason.- Potrzebujesz jakiejś pomocy?
- Tylko żebyś wyciągnął Klausa z więzienia- powiedziałam.- Jason, będę mogła się zobaczyć z Niklausem, mam bardzo ważną sprawę.
- Caroline, nie wydaje mi się, żeby zgodzili się na wizytę, w końcu zatrzymali go tylko na dwa dni. Czy coś się stało, to naprawdę tak ważne, że nie może poczekać?-  pokręciłam głową.- No to mów, zacząłem się martwić.
- Wydaje mi się, że jestem w ciąży- powiedziałam.- Nie mam pewności, ale wszystko na to wskazuje.
- Caroline- zaniemówił.- Musimy to sprawdzić i to natomiast- uśmiechnął się.
- Jason, boję się- zaczynało mi się zbierać na płacz.- Co jeżeli Klausa nie wypuszczą?
- Caroline, nawet nie waż się tak myśleć- ostrzegł mnie.- Klaus, potrzebuje teraz wsparcia i ty musisz myśleć pozytywnie, bo jak nie ty, to kto ma mu pomóc?- zapytał retorycznie.- Teraz poczekaj, pójdę do apteki.
- Zamierzasz pójść dla mnie po test ciążowy?- zapytałam z uśmiechem.- To trochę śmieszne, nie sądzisz?
- Nie ma tutaj Bonnie, Eleny, ani nawet Vanessy czy Katie, przy okazji te dwie wariatki postanowiły akurat teraz jechać do Las Vegas- wywrócił oczami.- Ale pomijając, zostałem ci tylko ja, poza tym od tego są przyjaciele- wyszedł. Minęło pół godziny, zanim wrócił.
- Proszę- podał mi opakowanie.- Zrób go natychmiast, będziemy mieli pewność- weszłam do łazienki. To było najdłuższe pięć minut w moim życiu.
- Dwie kreski- powiedziałam.- To znaczy, że jestem w ciąży- myślałam, że za chwile zemdleje.
- Gratulacje!- uściskał mnie serdecznie.- Caroline, powinnaś się cieszyć, a nie wyglądać jakbyś miała za chwile się rozpłakać. W końcu po raz kolejny zostaniesz mamą- uśmiechnął się. Założę się, że Klaus, będzie w siódmym niebie.
- Wiem- powiedziałam.- Ale w tych okolicznościach, trudno się z tego cieszyć. Jestem w ciąży- powiedziałam, kiedy zaczęło to do mnie docierać.
- Caroline, niebawem wszystko wróci do normy i będziesz mogła w spokoju cieszyć się swoim błogosławionym stanem- powiedział.- Teraz pójdę ostatni raz skontrolować całą sytuację- uściskał mnie i wyszedł.

Dwa dni później:

- Nareszcie jesteś!- krzyknęłam, kiedy Klaus stanął w drzwiach naszej sypialni.- Nawet nie wiesz jak tęskniłam, szkoda tylko, że dzieciaki już śpią- zaczęłam go całować.
- Nie wyobrażasz sobie nawet, jak ja za Tobą tęskniłem- powiedział.- Mam nadzieję, że to nareszcie koniec naszego koszmaru. Jason, powiedział że w domu czekają na mnie jakieś ważne wiadomości, kochanie czy coś się stało?- zapytał, mimo ostatnich przeżyć napawałam się widokiem niepokoju w jego oczach, w końcu martwił się o mnie.
- Klaus, bo ja...- przerwałam, musiałam dodać trochę dramaturgii.- Ja, ja spodziewam się twojego dziecka- uśmiechnęłam się, widząc jego rozdziawione usta.
- Caroline, ja...- zaczęły mu lecieć łzy.- Kochanie, nawet nie wiesz jak szczęśliwym człowiekiem mnie uczyniłaś.
- No ja mam taką nadzieję- powiedziałam.- W końcu czeka mnie teraz dziewięć miesięcy niewygody.
Kochanie, ale nie płacz- zaczęłam mu wycierać łzy z policzków.- Przecież, moja ciąża nie jest powodem do płaczu, oczekiwałam, że będziesz się cieszył jak wariat- uśmiechnęłam się.
- Płaczę, bo nie było mnie, kiedy robiłaś test- powiedział.- To jedno z najważniejszych wydarzeń w naszym życiu, a mnie to ominęło.
- Kochanie, nie wiedziałam, że tak to przeżyjesz- powiedziałam.- Gdybym wiedziała, zostawiłabym to i poczekała, aż wrócisz- dodałam.- Poza tym nie martw się, czeka nas jeszcze pierwsze USG- uśmiechnęłam się.
- Przepraszam, że tak się rozkleiłem- powiedział wycierając twarz.- Kiedy umówiłaś się do lekarza?- zapytał.
- Poprosiłam, twoją mamę żeby dała mi namiary na swojego lekarza- powiedziałam.- Wizytę mam jutro o dziesiątej- odpowiedziałam na jego pytanie.- Masz coś jutro do załatwienia?
- Teraz już nie mam- odpowiedział.- Ważniejsze jest nasze dziecko, a nie jakiś tam plan filmowy- uśmiechnął się.
- Dziękuje- odpowiedziałam.- Mógłbyś odwieźć jutro dzieci do przedszkola?- zapytałam.
- Oczywiście kochanie, ty możesz pospać jutro trochę dłużej- powiedział.

Następnego dnia:

- Szczerze bardzo się denerwuje- powiedziałam.- Mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze. A powiedz jak zareagowały dzieci, kiedy cie zobaczyły?- zapytałam.
- Były bardzo szczęśliwe- odpowiedział.- O mały włos, nie weszły mi na głowę- uśmiechnął się.- Nie mogę sobie wyobrazić jakie będą wniebowzięte, kiedy dowiedzą się, że zostaną starszym rodzeństwem- to nie było takie proste.
- Martwię się jak zareagują- powiedziałam.- Co my... Jak my sobie poradzimy z trójką dzieci? Nie zapominajmy, że Oskar i Kasandra są chorzy i potrzebują stałej opieki, a przy kolejnym małym dziecku czeka nas dużo pracy.
- Caroline, przecież masz mnie- powiedział po prostu.- Jest jeszcze moja mama, twoja zapewne również pomoże w razie potrzeby, a w innym przypadku zatrudnimy kogoś do pomocy.
- Łatwo Ci mówić- powiedziałam.- Tylko, że to mnie czekają wielkie obowiązki, a do tego wszystkiego miałam wrócić do pracy- dodałam.- Mam jeszcze jeden problem, jak ja sobie poradzę z małym dzieckiem, skoro nawet nie wiem jak się nim należy zajmować.
- Pani Mikaelson, proszę wejść- naszą rozmowę przerwała pani doktor.- Czy pani mąż, ma być obecny przy badaniu?- zapytała.
- Tak, chciałabym żeby był przy mnie w tak ważnym momencie- odpowiedziałam i we trójkę weszliśmy do gabinetu. Położyłam się na kozetce według wskazówek lekarki i po chwili razem z Klausem mogliśmy zobaczyć na ekranie małą plamkę, nasze dziecko.
- Proszę bardzo, to państwa dziecko- powiedziała lekarka.- To około piąty, szósty tydzień ciąży. Chwileczkę tutaj, tutaj jest drugi płód. Jest pani w ciąży bliźniaczej- dodała.- Moje gratulacje- uśmiechnęła się.
- Bliźniaki- wyszeptał Klaus.- Jaja sobie pani robi, w tym momencie?- zapytał, ewidentnie był w szoku.
- Nie proszę pana, nie żartuje sobie z państwa- odpowiedziała.- To zrozumiałe, że jesteście w szoku, w końcu jedno dziecko to wyzwanie, a co dopiero dwoje- uśmiechnęła się.- Caroline, wszystko w porządku?- zapytała.- Strasznie zbladłaś.
- Tak, tak wszystko dobrze- powiedziałam.- Tylko jestem trochę rozkojarzona. Powie mi pani doktor, co mam teraz robić?- zapytałam.
- Już przepisuje dla pani witaminy- odpowiedziałam.- Oczywiście nie możesz się teraz przemęczać, niczego dźwigać i dużo leniuchować, dobre odżywianie to podstawa- dodała z uśmiechem.
- Dziękuje bardzo, widzimy się za dwa tygodnie, tak jak było uzgodnione- powiedziałam i wyszliśmy z Klausem z gabinetu.

***

- Elijah, nawet nie wiesz jaki jestem teraz przerażony- powiedziałem do brata, kiedy spotkaliśmy się następnego dnia, po badaniu Caroline.

- Ale czym się denerwujesz, braciszku?- zapytał.- W końcu jesteś już ojcem- powiedział.- Mogę ci nawet powiedzieć więcej, jesteś cudownym tatą, dzieciaki świata poza tobą nie widzą- uśmiechnął się.

- Nie chodzi tylko o ciążę, Caroline- powiedziałem.- Oczywiście to też oznacza niezłe wyzwanie, ale przecież wiesz jak teraz wygląda nasza sytuacja. Jestem podejrzany o zabójstwo i mimo, że nadal chodzę wolno, na dźwięk dzwonka, aż podskakuje ze strachu.

- Niklaus, przecież tego nie zrobiłeś, nie masz się czego bać, wierzę w sprawiedliwość i ufam jej wymiarowi, w końcu jestem adwokatem.

- Wiem, że próbujesz mnie pocieszyć, ale to nie za bardzo pomaga. Teraz powinienem być silny, moja żona jest w ciąży, do tego z bliźniakami, a ja co mam ochotę uciec jak tchórz. Wszystko mnie przerasta.

- To zrozumiałe, w końcu masz teraz dużo na głowie. Tak między nami mówiąc, ciekawe kto zabił Leilę. Rozmawiałem z Jasonem i z tego co zrozumiałem, policja nie ma żadnych konkretnych śladów. Najprawdopodobniej już nie będziesz się musiał stawiać na komisariacie. Właśnie o co cie pytali ostatnim razem?- zapytał. Sam nie wiedziałem czy to dobry moment na taką rozmowę.

- Pamiętasz śmierć naszego ojca, a właściwie jej okoliczności?- pokiwał twierdząco.- Dokopali się do dokumentacji tej sprawy i jako, że śmierć Leili wyglądała łudząco podobnie, postanowili to zbadać. Bardzo się bałem, że uznają, iż śmierć Mikaela również nie była wypadkiem tylko, że ja go zabiłem z premedytacją.

- Od śmierci ojca minęło już piętnaście lat i nie wydaje mi się, żeby chciało im się bawić w detektywów. Tak swoją drogą, ciekawe jak teraz poprowadzą zagadkowe śledztwo w sprawie śmierci Hamilton- powiedział.- Może Leilę, zamordował Marcel, to by nawet się zgadzało. Tylko jaki mógłby mieć motyw? Owszem on i Leila, ewidentnie coś kombinowali, ale to miało raczej związek z Tobą i Caroline, dlaczego nagle miałby zabić swoją żonę?- rzeczywiście w tej sprawie było wiele znaków zapytania.

- Braciszku, ja chce żeby ta cała sprawa wreszcie przestała mnie dotyczyć i moja rodzina mogła odetchnąć z ulgą- powiedziałem.- Przepraszam, ale obiecałem, że odbiorę dzieci z przedszkola, a dopiero teraz zorientowałem się, że jest tak późno- dodałem podnosząc się z miejsca.- Wpadnij do nas, Caroline na pewno się ucieszy.

- Przyjdę, kiedy tylko znajdę trochę czasu, w końcu za dwa tygodnie wracam do Nowego Jorku.

***

- Caroline, nasze gratulacje!- wrzasnęły dziewczyny chórem, kiedy tylko przekazałam im wiadomość o ciąży.

- No nie wierzę, ale Klaus ma niezłego cela- powiedziała Elena.- Strzelił ci podwójnego gola- uśmiechnęła się.- Kto by pomyślał, w końcu początki waszego małżeństwa nie były łatwe.

- Eleno, nie należysz do osób delikatnych- zauważyła Bonnie.- Ważne, żeby byli szczęśliwi, nieistotne jak układało się między nimi kiedyś.

- My z Katie, wiedziałyśmy o wszystkim wcześniej- powiedziała Vanessa, aby przerwać dyskusje dziewczyn, a my spojrzałyśmy na nią pytająco.- Jason, nie należy do najbardziej dyskretnych ludzi na tym świecie- uśmiechnęła się.

- Właśnie Caroline, jak tam sprawa Klausa?- zapytała Katie.- W kwestii życia prywatnego niezły z niego gaduła, natomiast jeżeli chodzi o sprawy zawodowe, milknie jak grób. W sumie się nie dziwię, ale umieramy z Vanessą z ciekawości, więc może ty nam coś powiesz?

- Teraz już nie ma o czym rozmawiać. Klaus, powiedział, że nie będzie musiał już chodzić na policje. Jeżeli dobrze zrozumiałam, on jest już poza podejrzeniami, a w dalszej sprawie nie mają innych podejrzanych i nie wiemy co będzie dalej. Szczerze, nie obchodzi mnie to, ważne że Klaus już nie ma z tym nic wspólnego i możemy razem myśleć o naszych dzieciach.

- Nareszcie trochę snobizmu z twojej strony- pochwaliła mnie Elena.- Myślałam, że już nigdy tego nie zrobisz.

- Muszę teraz myśleć o sobie- pogładziłam się po jeszcze płaskim brzuchu.- A właściwie o naszej trójce.

- Przepraszam, że się wtrącam, ale jest pani w ciąży?- przede mną stał Marcel Gerard.- Moje gratulacje. Niech pani przekaże Niklausowi, żeby cieszył się tym szczególnym czasem, dopóki jeszcze go ma- nie wiem dlaczego, ale poczułam, że to była zawoalowana groźba.

Dziękuje przekaże- powiedziałam starając się zachować spokój.- Pan wybaczy, ale chciałabym jeszcze chwile spędzić w towarzystwie moich przyjaciółek- Marcel nic więcej nie powiedział.

- On jawnie groził Tobie i Klausowi- zauważyła Elena, kiedy tylko odszedł.- Powinnaś jak najszybciej powiedzieć o tym Nikowi.

- Nie, on za dużo ostatnio przeżył- odpowiedziałam.- Marcel, nic nie może nam zrobić, a teraz dziewczyny, przepraszam ale muszę iść- wstałam i wyszłam, nie chciałam, za nic nie chciałam przyznać, że Elena miała rację.

_____________________________________________

Tak jak obiecałam przepisałam rozdział osiemnasty. Robi się ciekawie i coraz bardziej niebezpiecznie.