Rozdział piąty

Dwa tygodnie później:

- Nie powinnaś tego robić- próbowała mnie przekonać Bonnie.- Tutaj masz nas, pomożemy ci, a tam będziesz całkiem sama, poza tym to Los Angeles nie mogłabyś przeprowadzić się gdzieś bliżej?- zapytała.
- Wiesz, że muszę zacząć od początku- powiedziałam.- Jaki jest najlepszy sposób na nowy początek, wyjechać i zapomnieć o tym co mnie spotkało.
- Co właściwie zamierzasz zrobić?- zapytała Elena.- Czym będziesz się zajmować, gdzie zamieszkasz, z czego będziesz żyła? Potrzebujesz pieniędzy?
- Mam oszczędności- odpowiedziałam.- Co do pozostałych pytań, wynajmę coś sobie, na początek jakiś mały pokoik, no i muszę jeszcze poszukać pracy, a jakiej dokładnie nie mam pojęcia.
- My mamy- powiedział Elijah, wchodząc do pokoju razem z Jasonem.- Było otwarte, chyba nie słyszałyście jak pukaliśmy. Chcecie usłyszeć nasze plany, czy będziecie tak stały?- zapytał.
- Plany, na co?- zapytałam zaciekawiona.
- Na twoją przyszłość- odpowiedział Jason.- Po pierwsze, jeżeli ci to odpowiada, moja młodsza siostra mieszka w Los Angeles razem z naszą kuzynką i bardzo chętnie cie przygarną.
- Po drugie- wtrącił Elijah.- Moja mama ma tam dobrą znajomą, która jest dla nas jak rodzina i prowadzi fundacje zajmującą się nieuleczalnie chorymi i niepełnosprawnymi dziećmi. Rozmawiałem z nią i bardzo się ucieszyła słysząc, że potrzebujesz pracy, ponieważ jej potrzebne są ręce do pomocy.
- Naprawdę będę mogła skorzystać z waszych ofert?- zapytałam nie dowierzając.Pokiwali głowami.- Nie mogę uwierzyć we własne szczęście, oczywiście, że przyjmuje te propozycje- podbiegłam do nich i obydwu uściskałam.
- Na lotnisku będzie na ciebie czekała Vanessa, moja siostra- powiedział Jason, pokazując mi jej zdjęcie.- Zabierze cie do domu, a następnego dnia do pani Evans. Tylko uważaj ona i Katie to dwie niezłe wariatki opinia publiczna uważa je za czarne owce w rodzinie Miltonów, ale my kochamy je najbardziej- uśmiechnął się.
- Kiedy tylko dojedziesz masz do wszystkich zadzwonić, jasne?- powiedział Elijah, grożąc mi palcem.- Będę sprawdzał jak ci się układa w Mieście Aniołów, więc nie kręć.
- Tak jest tato- powiedziałam salutując.- Jejku, jak ja będę za wami wszystkimi tęsknić- objęliśmy się, tym razem wszyscy.
- Więc nie jedź- próbowała jeszcze Bonnie.
- Nie martwcie się- pocieszał Jason.- Przecież ona będzie tylko kilka godzin lotu od was, zawsze możecie się spotkać, w któryś weekend- uśmiechnął się pocieszająco.- Teraz chodźmy już, ponieważ inaczej spóźnimy się na twój lot Caroline.

***

Sześć godzin później:

- Caroline, Caroline!- usłyszałam, że ktoś mnie woła.- Ty jesteś Caroline?- pokiwałam głową, do brunetki, która do mnie podeszła.- Jestem Vanessa, siostra Jasona, miło mi- wyciągnęła do mnie rękę, uśmiechając się.

- Mnie również jest miło- powiedziałam.- Przepraszam, ale jestem jeszcze zdezorientowana tymi wszystkimi zmianami- uśmiechnęłam się przepraszająco.

- Rozumiem- powiedziała.- Chodź, pojedziemy do domu, odpoczniesz, zjesz coś i wszystko się unormuje- popchnęła mnie delikatnie w stronę wyjścia.- Czeka na nas Katie, miałam przyjechać sama ale jej udało się wcześniej wyjść z pracy- poprowadziła mnie do czerwonego Audi i praktycznie posadziła na miejscu pasażera.

- Cześć, Katie- przedstawiła się rudowłosa dziewczyna, siedząca za kierownicą. Wybełkotałam swoje imię i ruszyłyśmy, więcej już nikt się nie odezwał.

- Tutaj jest twoja sypialnia- powiedziała Vanessa, pokazując mi mieszkanie.- Masz oddzielną łazienkę za tymi drzwiami, a tam w ścianie ukryte drzwi do garderoby- otworzyła je, a ja wybałuszyłam oczy.- Tatuś- powiedziała, wzruszając ramionami.

- Zamienisz się ze mną?- zapytałam, śmiejąc się.- Musisz mieć bardzo wygodne życie będąc z rodziny Miltonów.

- Nie wiem czy to takie wspaniałe- odpowiedziała.- Wolę odcinać się od tego nazwiska, chociaż to trudne pracując jako dziennikarka.

- Super, to była moja alternatywa gdybym nie dostała się na medycynę- powiedziałam.- W jakim piśmie pracujesz?

- W Forbesie- odparła.- Najpierw pracowałam w Timesie, później w głównej siedzibie Forbesa w Nowym Jorku, aż w końcu musiałam usiekać z tego miasta, ponieważ ciągle inni o mnie wypisywali jakieś brednie. Jednak moje problemy to nic w porównaniu z twoimi. Słyszałam o twoim procesie z Niklausem, poza tym brat opowiadał mi dokładnie jakim dupkiem okazał się Mikaelson- powiedziała.- Dziw bierze, że on i Elijah są braćmi.

- Masz świętą racje- powiedziałam.- Nie mam jednak najmniejszej ochoty rozmawiać o Niklausie Mikaelsonie, mam nadzieję, że już nigdy w życiu nie będę musiała go oglądać.

- Okej, zero rozmów o Mikaelsonach- uśmiechnęła się.- Teraz chodźmy, sądząc po tych zapachach, Katie przyrządziła dla nas coś pysznego- poszłyśmy razem do jadalni.

- Czyżbyś pracowała jako kucharka?- zapytałam Katie.- Wszystko jest tak pyszne, że jak dłużej tutaj pomieszkam przytyję do rozmiarów wieloryba.

- Prawie trafiłaś- odpowiedziała.- Mam własną restaurację w centrum. Ale koniec z tymi pochwałami, mam nadzieję, że nie masz problemu z wczesnym wstawaniem, ponieważ jutro mam cie zawieźć do pani Evans na ósmą.

- To jest jedna z moich największych zalet- pochwaliłam się.- Zawsze lubiłam wcześnie wstawać.

- Patrz Katie, masz swoją bratnią duszę- roześmiała się Vanessa.- Ja śpię jak najdłużej mogę, wszyscy się śmieją, że gdyby płacili za spanie byłabym najbogatszą osobą na świecie.

- Było super, spędzić z wami trochę czasu- powiedziałam.- Dziękuje za kolacje, teraz idę do wszystkich podzwonić, a później spać jestem potwornie zmęczona, dobranoc- wstałam od stołu i poszłam do sypialni.

- Jestem niezwykle szczęśliwa, że zgodziła się pani pracować z moimi dzieciakami- powiedziała pani Evans oprowadzając mnie po fundacji.- Sama pani rozumie, że ludzie rzadko decydują się na coś takiego, szczególnie, że pieniądze są niewielkie.

- Niech pani mówi mi Caroline- poprosiłam.- To ja jestem wdzięczna, że chce mnie pani zatrudnić, szczególnie po ostatnim skandalu.

- Skandal nie ma tutaj nic do rzeczy- powiedziałam.- Ufam osądowi Elijah'y a on jest cudownym człowiekiem i wydaje mi się, że ty Caroline jesteś równie wspaniała jak on. Kiedy gotowa jesteś zacząć?

- Praktycznie od zaraz- odpowiedziałam.- Potrzebuje się czymś teraz zająć.

- Chodźmy więc, przedstawię ci moich dwóch ulubionych pacjentów- poprowadziła mnie do jednego z pokoików na piętrze.- To jest Oskar- pokazała na śpiącego chłopczyka.- Ma cztery latka, choruje na białaczkę rodzice zostawili go tutaj, ponieważ nie było ich stać na leczenie i od tamtej pory nawet się nim nie zainteresowali. To cudowne dziecko, przeszedł przeszczep szpiku, serię chemioterapii, ale nadal promiennie się uśmiecha- sama się uśmiechnęła.- Tam śpi Kasandra, skończyła niedawno trzy latka, przynajmniej tak przypuszczamy- spojrzałam na nią zdziwiona.- Nie jesteśmy w stanie ustalić dokładnej daty, ponieważ znaleźliśmy ją na progu tego budynku. Mała ma wrodzoną wadę serca, najprawdopodobniej matka nie dbała o siebie w ciąży.

- To straszne, jak można porzucić tak własne dzieci i nawet nie interesować się co z nimi będzie- byłam dogłębnie poruszona.

- Przez lata, nauczyłam się, że ludzie potrafią być niezwykle bezwzględni- powiedziała.

- Cieszę się, że będę mogła tutaj pracować- powiedziałam.- Bardzo lubię dzieci.

- To my jesteśmy zadowoleni, że będziemy mieli kogoś z doświadczeniem lekarskim- odparła.- Ciężko jest kogoś takiego znaleźć.

***

Rok później:

- Elijah, wszystko jest cudownie- powiedziałam.- Nigdy nie pracowało mi się tak dobrze, dzieciaki są cudowne.

- Cieszę się- odpowiedział.- Eweline mówi o tobie w samych superlatywach. Dzieciaki podobno cie uwielbiają, dokładnie tak samo jak pracownicy i niejaki Tyler, dobrze zapamiętałem?

- Jesteś niezwykle wścibski- odpowiedziałam uśmiechając się.- To po prostu bardzo miły facet, jesteśmy przyjaciółmi.

- Dobrze, dobrze nie będę już drążył tematu- powiedział.- Ale podzielisz się ze mną swoim szczęściem?

- Jesteś dokładnie taki sam jak Bonnie i Elena- odparłam.- Gdy coś się zmieni nie omieszkam ci powiedzieć, obiecuje przecież jesteśmy przyjaciółmi.

- Cudownie jest to usłyszeć- wiedziałam, że teraz się uśmiecha.- Uważaj jednak na tego faceta, powiedź mu, że z Nowego Jorku w każdej chwili może przyjechać brygada obrońców.

- Wiem, wiem i właśnie za to was kocham, ale pamiętaj mam dwadzieścia osiem lat i sama sobie poradzę- powiedziałam.- Dobrze ja muszę już kończyć, mam pełno papierów, a za chwilę spóźnię się do pracy. Pozdrów wszystkich i przekaż całusy- rozłączyłam się.

Chowając telefon do kieszeni nie spojrzałam w którą stronę idę i nagle zderzyłam się z czymś twardym. Zarówno telefon, papiery i trzymana przeze mnie kawa wyleciała w powietrze, a ja wylądowałam na ziemi.

- Przepraszam bardzo- powiedziałam, próbując podnieść się z ziemi.- Jestem niezdarą i nie patrzyłam jak idę, mam nadzieję, że nic się panu nie stało- dopiero teraz podniosłam na niego wzrok i zobaczyłam najbardziej znienawidzoną przeze mnie osobę, Niklausa Mikaelsona.

- To raczej ja powinienem spytać, czy nic ci się nie stało- powiedział pomagając mi wstać.- Nie spodziewałem się spotkać w Los Angeles właśnie ciebie, co tutaj robisz?- podał mi telefon i dokumenty.

- Tak się składa, że ja tutaj mieszkam- odpowiedziałam.- Teraz przepraszam ale spieszę się do pracy- nie czekając na jego reakcje, ruszyłam do fundacji.

______________________________________________________________

Wiem, że akcja szybko się potoczyła. Mam jednak nadzieję, że wam się spodoba.